Het is tijd!

Al jarenlang krijg ik de mededeling: “Karin, er zit woede in je. Je kiest de kleur rood, je hebt ontstekingen en ergens heb je jouw boosheid weggestopt!”. Ik heb net zolang gezocht, waar ik het dan moet hebben achtergelaten of waar ik het überhaupt heb moeten voelen en niet heb geuit. Het kwartje viel gisteravond… We zijn vorig jaar verhuisd en er stonden nog dozen om uit te pakken… geen normale dozen, maar dozen met “Nostalgie” erop geschreven. Foto’s, spulletjes van de kinderen, boekjes, brieven van mijn moeder etc etc.. Ook zat in een mooie kist een muziekdoosje. Ik wond het op, maar helaas bleek het niet meer af te spelen. Ik legde het opzij om toch weggedaan te worden. Met minder ruimte om je heen, moet je soms beslissingen maken, dus niet meer opruimen maar weggooien. Ik dook weer verder en had na enige tijd één doos minder aan nostalgische spulletjes, omdat ze toch kapot waren of door de tand des tijds verweerd. Samen genoten wij van een kopje thee en de muziek stond zachtjes aan te spelen. Ineens horen wij een teder muziekje op de achtergrond. Het muziekdoosje bleek nu toch van zich te laten horen. Snel pakte ik het terug en beluisterde het melodietje. Terwijl ik rustig zat te genieten, viel mijn mond open van verbazing. Het melodietje dat ik net had gehoord, klonk nu uit de speaker van mijn box… “Send in the clowns”. Dit is wel heel toevallig. Toeval bestaat echter niet, dus ik ben op zoek gegaan naar de betekenis van dit lied. Het gaat over een leven, waarin teleurstellingen verwerkt moeten worden en wanneer niets meer lukt, dat je dan de clowns mag laten komen. Clown staat in dit lied voor dwaas. Ik kon er gisteravond niets mee… maar vanmorgen rees het bij me omhoog. Ik ben de dwaas, die maar niet kan vinden, waar mijn boosheid zit. De boosheid is namelijk niet van dit leven. Het is namelijk in elk leven, dat ik al geleefd heb, aanwezig geweest. Vanaf het moment dat ik uit Lemurië ben vertrokken. Op weg naar Atlantis om daar in het mannelijke en vrouwelijke stuk, de vrouwelijkheid te blijven vertegenwoordigen. Het is echter niet gelukt. In Atlantis ben ik hiervoor gecodeerd om dit voornemen nooit totaal te kunnen uitvoeren. Leven na leven, kreeg ik geen voet meer op de grond en het vrouwelijke deel van de mensheid bleef niet gezien. Woest ben ik wanneer ik over het lot van de vrouw verneem. Woedend kan ik zijn, wanneer ik weer lees over een verkrachting of ander leed, dat ons vrouwen wordt aangedaan. Telkens weer… “Waarom?”. Ik voel, terwijl ik schrijf, deze boosheid weer opborrelen en merk dat dit gevoel echt een oergevoel is en dat vele vrouwen op dit ogenblik hetzelfde ervaren. Het is tijd “Sisters”… Het is zover om weer met elkaar te verbinden om het vrouwelijke aspect van het menszijn weer op waarde neer gaan zetten. Hiermee bedoel ik niet dat we de mannen moeten verjagen, maar juist de man in zijn zachte kant mogen zetten. We gaan de kracht van zacht verspreiden. We zijn capabel en wijs. Ons lichaam is sterk en krachtig. Onze buik in intuïtief en dragend. Onze armen zijn geopend en onze benen zijn geaard. We zijn niet langer de dwazen, die over deze aarde wandelen en volgzaam toe blijven kijken. We hebben levenslang ondergronds geopereerd. Dikwijls zijn we ontdekt en gemarteld, gedood, verbrand of geëxcommuniceerd.  Het is tijd! Laat ons weer verbinden als één mensheid in liefde voor elkaar en in weten van het grote plan. Alles staat klaar om 2020 binnen te treden als één volk, broeders en zusters. Daarom hebben we besloten om op 21 december van dit jaar de verbinding al vorm te gaan geven door de zon met haar licht te begroeten. Het licht dat we ook zelf in ons dragen, als vrouwelijke wijsheid. Karin