Wanneer je als ziel naar de aarde verlangt

Wanneer je als ziel naar de aarde verlangt om tot evolutie te komen, dan duikel je met enthousiasme naar de plaats die jij hebt uitgezocht. Slim overwogen en vol liefde aanvaard. Ook al zegt het hele grote lichtgevende Universum dat het wel een hele taak is die je op je neemt, toch ga je ervoor om met de ervaring nog lichter te mogen zijn. Het sprongetje naar een mensenlichaam is zo gemaakt en daar sta je. Het mensenkind maakt zijn stapjes en de ervaringen zijn er voldoende. Je talenten, gaven, kracht en wijsheid krijgen echter op aarde vaak geen ruimte. Je hebt je meestal aan te passen aan het logge geheel. Langzaam maar zeker vorm je een brandkast, legt jouw kostbare schatten daarin en sluit de deur. Heel bewust wis je de cijfercombinatie, omdat het niet meer van belang is. Je past je aan en je vergeet wie je waarlijk bent. Het leven gaat zoals het leven gaat. Je let als kind op jouw omgeving en doet dit voorbeeld na. Je doet je best om precies zo te zijn als iedereen en hierdoor word je bevestigd. Precies aangepast. Precies zoals het voorbeeld. Precies zoals het van je gewenst wordt. Precies … goed? Echter wordt het steeds zwaarder om te gaan. Alsof er een loden last op je schouders hangt, waar je maar niet van verlost wordt. Hoe kan het zijn dat je toch zo moe bent? Wat is de oorzaak van de spierpijn die het lichaam aangeeft, schouderklachten en een zere rug? Je komt stil te staan… soms wordt dit een burn-out genoemd… soms een breakdown… Maar zou het misschien kunnen zijn dat het een “Break-Out” is? Zou het kunnen zijn dat de kluis zich laat voelen, zich laat zien, zich laat horen, zich merkbaar maakt? Met enige tegenstribbeling kun je hem toch echt terugvinden, want het was geen klein kluisje. Het was een grote, met veel schatten erin. Je hebt er als mens voor gevochten om hem niet weer te openen, want het doet pijn, er zijn tranen in opgeborgen en onbegrip, eenzaamheid en de correctie. Toch kun je de deur nu eindelijk openbreken en met liefde toestaan en aanvaarden wat erin verborgen zit. O, wonder, na de eerste tranen van verdriet, ontstaan de tranen van blijdschap en herkenning. Eindelijk mag je tot je nemen, wie je waarlijk bent. Wie jouw ziel uitgekozen heeft, om de ervaringen op te doen en uiteindelijk ook weer te herinneren waarom en waarvoor. De schat wordt teruggevonden en jouw rijkdom mag worden ontdekt. Hoe groot durf je te zijn als mens, hoe licht mag jij zijn als mens, hoe wijs ben jij als mens? Hou de deur nog maar een poosje open en zie wat er nog meer verborgen is. Herinner je! Laat jouw wijsheid en grootsheid weer tot je komen. Wie ben jij? Ik heb het gevoel, dat op dit moment het vrouwelijke weten en de vrouwelijke liefdeskracht steeds meer uit de kast mag komen. Kijk om je heen en je ziet, dat juist de vrouwelijke inbreng zich laat horen. De vrouwelijke kant van de mens is eeuwenlang in de vrieskast gezet… maar nu begint het grote ontdooien. In licht en liefde, Karin Herken je dit en wil jij de deur ook weer openen, maar heb je hier hulp bij nodig? Ik begeleid je graag!