Ruimte voor mezelf in alle vrijheid
Blog
Ruimte voor mezelf in alle vrijheid
Er valt elke dag iets te beleven. Elk moment kan een ervaring zijn. Mijn ziel groeit door het helen van een wond. Mijn ziel spreekt van vreugde wanneer muren worden afgebroken en de wind weer door mijn wezen waait. Het is niet de keuze die je maakt, waardoor alles tot stilstand komt. Het is de pijn en de angst voor nieuwe pijn waardoor er stilstand ontstaat.
In deze stilstand ontstaat ook het zwijgen. De stem van de ziel wordt niet langer gehoord en ingekapseld loop je verder. De muur wordt een vesting en door deze bescherming hoef je niet meer te voelen.
Gedicht ‘Uit het donker ontsnapt…’ © Karin
Voelen staat gelijk aan kwetsbaarheid en doordat je zo vaak gekwetst bent, sluit jij je verder in. Bang voor de pijn. Ingesloten en van adem ontdaan, kan je het leven aan en word je volwassen. Jij pakt het leven op, maar leeft niet echt. De angst maakt je eenzaam en afhankelijk. De automatische piloot leidt je naar bekende wegen, waar een zwartwit film wordt afgespeeld. Vertraagd schijnt de toekomst te zijn. De wond blijft zeuren. Fantoom pijn. Verdrongen tranen,
niet gezien, niet gehoord.
Dit kan niet langer. Mijn ziel verlangt licht, hunkert naar licht. Kent het licht. Vindt het licht. Het licht dat nooit uit je wezen verdwenen is. Het zat opgeslagen in jouw DNA. Er ontstaat een breuk in de muur. De vesting houdt niet langer stand. De wond wil worden gezien. De pijn verzacht en de toekomst biedt de keuze zonder angst, maar met vertrouwen dat alles goed is en goed was. Niemand stond op de verkeerde plaats en iedereen heeft z’n rol uitstekend gespeeld. Wanneer je ontdekt dat de vesting gebouwd is door het kind ( dat je was ),
besef je dat je als volwassene de poorten open mag gooien. De rolluiken mogen geopend worden.
Het licht mag weer worden gezien. Hoe fragiel eerst, hoe afwachtend en klein.
Langzaam maar zeker komt de trots en de kracht en het compliment voor jezelf omhoog. ‘Ik heb het gedaan. Ik heb het overleefd. Ik ben het aangegaan. Wat heb ik dat knap gedaan, prachtig kind. Nu mag jij je veilig voelen, bij mij. Nu mag je eindelijk spelen en plezier maken.
Dank je wel, mensen om me heen. Dank je wel voor jullie rol. Hoe ‘vervelend’ ook. Ik had het nodig om te groeien en het leven nog beter te begrijpen. Mijn ziel had het nodig, zodat hij het licht weer terug zou vinden en dat is gelukt. Ik ken het licht en kan het licht weer zien’.
Karin
