Herinneringskast

Vanmorgen werd ik wakker door het geluid van de wekker en na een poosje na gedommeld te hebben, sprong ik enthousiast uit mijn bed. Heerlijk, de dag kan beginnen. Ik ben Troostgeschenk en leef als Troostgeschenk. Mijn telefoon ligt onder handbereik en men kan altijd contact met mij opnemen, voor eventuele vragen of advies. Het ontbijtje bestond uit een kopje thee met zeer verantwoord bakje muesli. Mijn ochtendroutine wordt met een rustige glimlach gedaan. Ik ben er dan helemaal klaar voor om Troostgeschenk vanachter de computer weer uit te dragen. Enkele bestellingen staan te wachten. Ik open ze en zie dat er een gedicht wordt gevraagd. “Zou je een gedicht willen schrijven voor een jongen van 20 jaar, die getroffen is door kanker?”. Eigenlijk is het maar een klein zinnetje met woorden. Eigenlijk staat er alleen maar een opdracht, van een klant die deze jongen kracht, moed en sterkte toe wil wensen. Toch raakt het een gevoelige snaar. Er trilt iets vanbinnen. “Getroffen door kanker” en ik ben terug in de tijd… Ik zie een 3-jarig meisje voor me, dat mij vol angst en beven aankijkt. Ze verwacht, dat ik haar bescherm tegen die vreemde mensen aan haar bed. Ze wil dat ik ze weg stuur en dat ze weer met mij naar huis mag. Ik zie dagen van lijden voor mij, van operaties, van bestralingen, van pijn en tranen. Ik dacht dat ik ze mooi opgeborgen had in mijn herinneringskast. Het deurtje had ik toch dichtgedaan? Ik had de sleutel toch omgedraaid? Die herinneringskast heeft laatjes en deurtjes die altijd weer openschieten. Je denkt dat het leven zijn gang weer gaat en dat je weer compleet meedraait in de wereld van vandaag, maar door een paar woorden, een liedje, een geurtje, een speciale datum of een naam, openen zich deze laatjes als vanzelf. Ik krijg daar geen vat op, ook al sluit ik ze met dubbeldikke sloten en dompel ik ze in vergetelheid. Het verleden blijft altijd aanwezig en draagt een bepaalde lading. Vooral omdat het verleden zoveel pijn veroorzaakt heeft, is het een soort herinnerings’flipper’kast. Het balletje van herinneringen stuitert alle kanten op en raakt de blauwe plekken en haalt littekens weer open. Ik zucht en denk terug aan een tijd die ooit eens was. Ik doorvoel nogmaals welke behandelingen ze heeft moeten ondergaan. Ik zit stil en laat ze zijn. En zomaar ineens zie ik een 6-jarig meisje voor me, dat ondanks haar ziekte zingt, danst, springt en de wereld omarmt. Ineens opent zich het kastdeurtje van haar moed en haar levenskracht. “Mam, ik heb dan misschien kanker, maar kijk toch eens, wat ik allemaal nog kan! Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen!” En zo is het… welke herinneringen geef ik de meeste aandacht? Karin