De tijd vindt zijn richting en neemt ons verder mee door de week. Er staan nog enkele belangrijke plekken op het programma en we beginnen deze dag met een bezoek aan een zeer waardevol en waardig paar.
Gog en Magog zijn 2 eeuwenoude bomen. Man en vrouw. Altijd aan elkaars zijde. Ze hebben machten zien komen, ze hebben machten zien gaan. Ze hebben gadegeslagen. Ze zijn niet van plaats verwisseld, maar hebben vanaf hun positie gezien en aanvaard. Nu is Gog dood, door brand verwoest. Magog redt het nog. Is dit tekenend voor de mannelijke zijde van onze wereld? Of komt deze boom door een sterke wortel toch weer terug en herstelt hij zijn positie? Trouwens, redt Magog het zonder haar wederhelft? Het is een feit dat balans nodig is. De door liefde voortgestuwde oerwaarde stroomt door man én vrouw en deze mogen elkaar in evenwicht brengen. Gog en Magog hebben altijd in balans bij elkaar gestaan. Hoe zal het verder gaan?
We brengen dank aan hun vertrouwen, om door de eeuwen heen tot op de dag van vandaag, in acceptatie te blijven. We nemen hun voorbeeld mee in ons wezen. Het trilt op een gevoelige snaar.

De middag wordt gebruikt om de White Spring te bezoeken. Geduldig staan we te wachten, totdat de poort open gaat. Deze bron is het meest geheimzinnig. Je mag geen foto’s nemen. Alles wat je binnenin deze grot ervaart, wordt ook innerlijk ervaren en blijft binnen. Er is enkel kaarslicht, waardoor je een beetje op de tast gaat. Het klaterende water van de bron klinkt en vibreert in elke vezel van het lijf. De bron verwelkomt ieder die innerlijk aanwezig wil zijn. Alsof je door een sluier stapt en boven alle krachten uitgroeit. Je kunt je van kleding ontdoen en een bad nemen of, als je het aankunt, alle 3 de baden. Het water is koud, kouder…koudst… Het lijf wordt opgenomen in de stroom van vergetelheid… wordt gedragen door de ademhaling… wordt in ritme gezet van een hartslag. Dan is er ineens een onderliggende stroom die verheft en van kracht voorziet. Deze oerkracht wordt voelbaar en elk bad kan genomen worden. Het innerlijk vuur brandt en overstijgt alles wat ervaren is. Een wedergeboorte in wie je bent, altijd al bent geweest en altijd zult blijven.

Het voelt, het draaft, giert, brult, giebelt en vloeit. Naar de andere bassins en het gaat door. Als ik had gekund had ik een kreet geslaakt. Een kreet van geboorte. Ook de diepste bekken duik ik onder. Ik voel me sterk, onoverwinnelijk. Herboren!
— Karin