The Abbey is onze volgende ontdekkingsplek. Om 9.00 uur stonden we voor de poort en weer was de zon met al haar licht en kracht aanwezig. We wandelden naar binnen en de grootsheid komt aan alle kanten op je af. Wat is dit een enorme plek geweest. Een machtige plek, waar de kerk een afdruk heeft achtergelaten. We volgen echter het spoor van de vrouwenkracht, richting de Lady Chapel. Een kleine ruimte dat in de diepte te vinden was, ondergronds, bijna onzichtbaar is het geweest.  We gaan trappen af om bij de mooiste plek van het geheel te komen.

De Leylijnen komen hier samen met hun oerkracht, oerkennis, oerzijn en niets of niemand kan dit veranderen. Hoe groot de mens ook wil bouwen. Hoe machtig de mens zich ook voelt. Deze energie is onaantastbaar en blijft en zal altijd doorgeven wat werkelijk van waarde is voor vrouw en man. Een boodschap kan hier gemakkelijk ontvangen worden, de sluiers zijn dun. Een gevoel dat vertrouwen en overgave kan geven, aan het grote plan. Er is ruimte en tijd om de stilte tot je te nemen, om de plek tot je te nemen, om de verschillen in energie tot je te nemen of om domweg te zijn. Er zijn vele plekjes waar je tot jezelf kunt komen en te overzien en je bewustzijn te openen voor de informatie die hier nog duidelijk aanwezig is. De zon beschijnt en verlicht. Alles is tijdelijk. Alles was er ooit eens. Alles leek nooit anders te worden en toch is vandaag eenmalig. Morgen vernieuwt en transformeert. Het enige wat blijft is de liefde, die de onderstroom vormt voor het OERZIJN!
Het zijn stappen van de mensheid, de evolutie. Het grote plan, dat ons steeds weer voort laat gaan. Vanuit de hoogste trillingen van de liefde, steeds vaster in de stof. Van voelen naar denken. Van zijn naar doen. Van vrede naar dualiteit. In deze dualiteit worden we altijd gedwongen een keuze te maken. Vanuit innerlijke strijd naar de strijd buiten onszelf en vice versa. Hoe simpel is het leven, wanneer een mens zich overgeeft aan het plan. Het plan dat door God, of door het Universum ooit bedacht is en vormgegeven. De Abbey verrees en ging ten onder aan een nieuwe macht en zo herhaalt zich de geschiedenis telkens weer, totdat het moment er is, dat er een andere weg gekozen wordt. Het is een mooie plek en we wandelen rustig door het park. We bespreken alle invalshoeken en bemerken dat we weer verschillende energieën oppakken en diverse herinneringen met ieder zijn eigen waarheid.

Er is ruimte en tijd om de stilte tot je te nemen, om de plek tot je te nemen, om de verschillen in energie tot je te nemen of om domweg te zijn.
— Karin

’s Middags maken we de stap om de Chalice Well te bezoeken. Een grotere contradictie kunnen wij bijna niet maken. Waar de Abbey grootsheid uitstraalt, is de bron een kleine, lieflijke plaats, waar met kleinheid de grootsheid wordt gediend. De Abbey met veel personeel en ‘oude menigten’ wordt door de Well overstegen door de vele bloemen, kleine zithoekjes, beeldjes, vrouwelijkheid met als middelpunt natuurlijk de Chalice Well. De bron met ijzerhoudend water, door duizenden en duizenden mensen bezocht en die moederlijk gezorgd heeft voor heling en genezing. Vertrouwen gevend aan de mens in nood. Terugvoerend naar de oerkracht. De ‘oerwaarde’ die we werkelijk zijn. Wat er ook in een leven gebeurt, die waarde blijft. Altijd en eeuwig. Niemand kan ons dat afpakken. Geen enkel innerlijk- of uiterlijk systeem kan deze waarde afnemen.